“Mój Lolek zostanie wielkim człowiekiem”

Dzieciństwo

W jeden z majowych dni 1920 roku w Wadowicach przyszedł na świat Karol Wojtyła, syn Emilii z Kaczorowskich i Karola Wojtyły seniora.

Między domem rodzinnym przy ulicy Kościelnej 7, szkołą i wadowickim kościołem biegło pierwszych 18 lat życia chłopca. To właśnie w tych trzech miejscach dorastał przyszły papież.

Jego pierwszymi nauczycielami wiary przekazującymi najważniejsze wartości byli przede wszystkim rodzice. Jednak po 9 latach rodzinę dotknęła tragedia – zmarła mama Karola. “Została wezwana przez Boga” – tak jej śmierć tłumaczył sobie Lolek. Ogromne wsparcie otrzymał od swojego brata Edmunda, który pomimo studiów w Krakowie wolny czas spędzał z Karolem. Niestety, 3 lata po śmierci matki Edmund zmarł nagle po zarażeniu się szkarlatyną od pacjentki w szpitalu. Od tego momentu Lolek i jego tata byli zdani tylko na siebie. Ojciec nie tylko oddawał się codziennym obowiązkom, ale stał się także prawdziwym przyjacielem syna.

Już jako dziecko Karol przejawiał zainteresowanie sportem. Lubił grać w piłkę nożną, a kolegom trudno było go pokonać na bramce. Od małego kochał też sporty zimowe, a w szczególności jazdę i wędrówki na nartach.

Z nauką Lolek nie miał żadnych problemów. Zawsze był przygotowany do lekcji i chętnie pomagał rówieśnikom. Szczególnym zamiłowaniem obdarzał język polski i religię. Już we wczesnych latach przejawiał nadzwyczajną pobożność. W drodze do szkoły wstępował na chwilę modlitwy do kościoła a także często oddawał się jej w ciągu dnia.

Wielu jego znajomych sądziło, że Karol zostanie księdzem, ale w jego życiu pojawiła się nowa pasja – teatr. Przyszły papież wyróżniał się niezwykłym talentem aktorskim. Był obdarzony pięknym głosem i doskonałą pamięcią, dlatego też grał główne role w większości spektakli.

Studia

W październiku 1938 roku młody Wojtyła ku zaskoczeniu wszystkich podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Jednocześnie wraz ze swoimi przyjaciółmi nadal występował na deskach teatru.

Powołanie życiowe – kapłaństwo

Życie Karola zmienilo sie diametralnie, kiedy 18 lutego 1941 roku po chorobie zmarł jego ojciec. 21-letni Wojtyła został na świecie zupełnie sam. To właśnie wtedy po rozmowie ze swoim przyjacielem pojawiła się myśl o kapłaństwie.

Jednak sytuacja polityczna w Polsce nie pozwoliła mu na wstąpienie do seminarium. W tym czasie podjął pracę w krakowskim Solvayu.

Niedługo potem wstąpił tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie i jednocześnie zaczął studia konspiracyjne na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dopiero pod koniec wojny ówczesny arcybiskup krakowski Adam Sapieha pozwolił klerykom wyjść z ukrycia i rozpocząć jawne studia.

“Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” (Łk 1, 49a) – 1 listopada 1946 roku z rąk arcybiskupa Sapiehy Karol Wojtyła otrzymał święcenia kapłańskie. Pod koniec listopada rozpoczął studia w Rzymie.

Po powrocie do kraju został skierowany do pierwszej parafii w Niegowici, gdzie realizował się jako młody kapłan.

W 1958 roku papież Pius XII mianował Wojtyłę biskupem pomocniczym Krakowa. Obowiązki duszpasterskie oraz tytuł biskupa nie przeszkadzały mu w realizowaniu swoich pasji – spływów kajakowych i wędrówek po górach z młodzieżą.

11 października 1962 roku w Bazylice św. Piotra miało miejsce uroczyste otwarcie Soboru Watykańskiego II. Podczas swojego pierwszego wystąpienia przed biskupami i kardynałami z całego świata nieznany biskup Wojtyła z Polski zadziwiał zgromadzonych głębią wypowiedzi i przemyśleń. Był orędownikiem odnowy w Kościele. Podczas drugiej sesji Soboru, która miała miejsce rok później, przyszły papież został mianowany arcybiskupem krakowskiej metropolii.

Podczas działalności kardynalskiej wykazywał się niezwykłymi zdolnościami mówcy i publikował wiele artykułów. Jako przedstawiciel polskiego Episkopatu zabierał głos na ważne religijne i społeczne tematy.

Pontyfikat

16 października 1978 o godzinie 18:18 z komina nad Kaplicą Sykstyńską uniósł się biały dym. Karol Wojtyła, “biskup z dalekiego kraju, który jako chłopak powiedział w obecności kardynała Sapiehy, że wcale nie zamierza zostać księdzem”, objął tron Piotrowy. W hołdzie dla swego poprzednika przyjął imię Jan Paweł II.

Na swojego pomocnika papież wybrał biskupa Stanisława Dziwisza, który jako sekretarz papieski nieustannie towarzyszył mu podczas pełnienia pontyfikatu.

Jako głowa Kościoła rzymsko-katolickiego Jan Paweł II wydał wiele różnego rodzaju dokumentów kościelnych. Jego pierwszą encyklikę “Redemptor hominis” opublikowano w 1979 roku. Jedną z najważniejszych publikacji papieża jest również “Tryptyk Rzymski” (2003). W swojej duszpasterskiej działalności podkreślał istotną rolę rodziny w społeczeństwie i wartość życia ludzkiego. Jego czyny odzwierciedlały, jak ważny jest dialog między religiami. Wyrażał bardzo stanowczo swoje konserwatywne poglądy, z którymi liczyli się przywódcy innych religii, ważne osobistości i ludzie na całym świecie.

Zasiadając na tronie Piotrowym, wyniósł również na ołtarze wiele zasłużonych osób, między innymi: św. Maksymiliana Marię Kolbe, św. Brata Alberta Chmielowskiego, bł. Karolinę Kózkównę i św. Faustynę Kowalską.

Jako pierwszy papież pielgrzymował po całym świecie. Nie zapominał też o swojej ojczyźnie. 2 czerwca 1979 słowami:“Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi.” przywitał swoich rodaków podczas pierwszej pielgrzymki do Polski. Łącznie odbył ponad 100 podróży apostolskich. Pokonując około 1 700 00 km, okrążył prawie 30 razy ziemię, niosąc Dobrą Nowinę wszystkim ludziom.

Podczas jednego z jakże wielu bliskich spotkań z wiernymi 13 maja 1981 na Placu Świętego Piotra papież został postrzelony z rąk zamachowca Mehmeta Ali Ağcę. Ludzie uczestniczący w nabożeństwie fatimskim w Watykanie i katolicy na całym świecie zjednoczyli się na wspólnej modlitwie w intencji Jana Pawła II, który cudem uniknął śmierci.

W porównaniu do swoich poprzedników Jan Paweł II odznaczał się niezwykłą otwartością. Nie był mu obojętny los cierpiących, chorych i biednych. Szukał kontaktu ze zwykłym człowiekiem i lubił dzieci. Cechowały go też nadzwyczajne poczuciem humoru i dystans do siebie.

Spotkania z młodzieżą były również nieodłącznym elementem jego pontyfikatu. Pragnąc przyciągnąć jeszcze więcej młodych do Kościoła, w 1985 roku zapoczątkował Światowe Dni Młodzieży.

“Pozwólcie mi iść do Domu Ojca.” – te słowa wypowiedział nasz papież tuż przed śmiercią. 2 kwietnia 2005 roku w wigilię Święta Bożego Miłosierdzia Jan Paweł II powrócił do Ojca.

1 maja 2011 został beatyfikowany przez swojego następcę papieża Benedykta XVI, a następnie 27 kwietnia 2014 kanonizowany przez papieża Franciszka.

Jan Paweł II w naszej parafii

“Na tej skale zbudujemy Kościół nasz” – te słowa wypowiedział biskup Wojtyła 27 kwietnia 1960 roku podczas Mszy w czasie walki o Krzyż Nowohucki. Nowa Huta miała być “dzielnicą bez Boga”, ale starania ówczesnego biskupa przyczyniły się do budowy kościoła – dzisiejszej Arki Pana. Jednak to właśnie na miejscu, gdzie ponad pół wieku temu Nowohucianie walczyli o wiarę, został wybudowany nasz kościół. W związku z tymi wydarzeniami nasza parafia składa hołd wielkiemu Polakowi, którego relikwie znajdują się w naszej świątyni.

Święty Janie Pawle II, módl się za nami!

Źródło:

“Jan Paweł II. Kolekcja”, wyd. EDIPRESSE POLSKA, Warszawa, 2000.