Liturgia Słowa

Ewangelia (J 11, 45-57)

Jezus umrze, aby zgromadzić rozproszone dzieci Boże

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Wielu spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Niektórzy z nich udali się do faryzeuszów i donieśli im, co Jezus uczynił.

Arcykapłani więc i faryzeusze zwołali Sanhedryn i rzekli: «Cóż zrobimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego, a przyjdą Rzymianie i zniszczą nasze miejsce święte i nasz naród». Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: «Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod rozwagę, że lepiej jest dla was, aby jeden człowiek umarł za lud, niżby miał zginąć cały naród».

Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus ma umrzeć za naród, i nie tylko za naród, ale także po to, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia postanowili Go zabić.

Odtąd Jezus już nie występował otwarcie wśród Żydów, tylko odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasta zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami.

A była blisko Pascha żydowska. Wielu przed Paschą udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić. Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: «Jak wam się zdaje? Czyżby nie miał przyjść na święto?»

Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, by można było Go pojmać.

Przeczytaj pełną Liturgię Słowa

Adwentowe Vademecum

Łacińskie słowo adventus tłumaczy się jako nadejście. Jest to czas radosnego oczekiwania na przyjście Mesjasza. Chodzi o przyjście ostateczne, na końcu czasów oraz to związane z pamiątką narodzin Zbawiciela. 

Adwent rozpoczyna nowy rok liturgiczny. W różnych latach odmienna jest liczba dni w Adwencie – od 22 do 28, stała jest natomiast liczba niedziel, Adwent trwa 4 niedziele.

Roraty

Msza święta wotywna o Najświętszej Maryi Pannie odprawiana jest codziennie (za wyjątkiem niedziel i świąt) w okresie Adwentu. Nazwę swą wzięła od słów antyfony śpiewanej na wejście „Rorate caeli, desuper et nubes plunt justum”.  Co ciekawe, tradycja odprawiania mszy roratniej sięga czasów średniowiecza – w XII w. wprowadził ją Bolesław Wstydliwy w Krakowie na prośbę swej żony bł. Kingi.

Przyjęło się, że msza rozpoczyna się o brzasku dnia. Pełna jest symboli – procesyjne wejście, któremu towarzyszy światło lampionów, biały kolor szat liturgicznych, światło zapalane podczas śpiewu hymnu „Chwała na wysokości Bogu.”

Pieśń „Rorate caeli”

Słowa pieśni odnoszą się do Izajaszowej metafory rosy, niebios i obłoków. To wołanie o Mesjasza sięga niewoli babilońskiej. Z biegiem czasu to oczekiwanie stało się tęsknotą za powtórnym przyjściem Chrystusa. Niebiosa to obraz Boga, rosa to Jego łaska, a prośba by „niebiosa wylały Sprawiedliwego” (Iż 45,8) odnosi się do Mesjasza.

Wieniec adwentowy

Jednym z bardziej znaczących zwyczajów adwentowych jest wieniec adwentowy. Ma on bardzo ciekawą symbolikę. Świece ustawione są w formie koła. Kształt ten oznacza, że Bóg jest wieczny, nie ma początku ani końca. Koło sporządzone jest z gałęzi roślin wiecznie zielonych, czyli przeważnie z drzew iglastych – sosny czy świerku. Ma to oznaczać życie wieczne, jakie daje nam Jezus Chrystus. Samo zapalanie świeczek wiąże się z tym, że Zbawiciel sam nazywał siebie „światłością świata”. Mówi o tym Ewangelia wg św. Jana:

Jam jest światłość świata, kto idzie za mną, nie chodzi w ciemnościach, ale będzie miał światłość żywota (J. 8,12).

Świece zapalane są po kolei rozpoczynając każdy nowy tydzień adwentu i mają również określone znaczenie:

Pierwsza świeca to tzw. świeca pokoju – symbolizuje nieposłuszeństwo pierwszych rodziców i boskie przebaczenie.

Druga świeca to świeca wiary – oznacza wiarę patriarchów Izraela jako wdzięczność za dar w postaci Ziemi Obiecanej (nazywa się ją również świecą Betlejem, aby przypomnieć nam, że Bóg objawił się w skromnej postaci małego dziecka).

Świeca trzecia to świeca miłości – związana z radością króla Dawida, który celebrował przymierze z Jahwe, (nazywana też świecą pasterzy, oznaczająca radość z faktu, że minęła już ponad połowa adwentu).

Czwarta jest świecą nadziei. Uznaje się ją za symbol nauczania proroków, wieszczących rychłe przyjście Jezusa (część źródeł nazywa ją świecą aniołów, przypominającą o pokoju i przekazywanej przez niebieskich posłanników dobrej nowinie).

 

Na podstawie: Bożonarodzeniowe Vademecum Katolika