Liturgia Słowa

Ewangelia (Mt 20, 1-16a)

Przypowieść o robotnikach w winnicy

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść:

«Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy.

Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: „Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam”. Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił.

Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: „Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?” Odpowiedzieli mu: „Bo nas nikt nie najął”. Rzekł im: „Idźcie i wy do winnicy”.

A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: „Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych”. Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze.

Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: „Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzy znosiliśmy ciężar dnia i spiekotę”. Na to odrzekł jednemu z nich: „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czyż nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?” Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi».

Przeczytaj pełną Liturgię Słowa

Patron miesiąca – św. Katarzyna ze Sieny

Święta Katarzyna ze Sieny

Wspomnienie 29 kwietnia

Katarzyna Sieneńska, którą wspominamy w litanii do wszystkich świętych, dominikanka, doktor kościoła, urodziła się 25 marca 1347 r. w Sienie (Włochy). Była przedostatnim z dwudziestu pięciu dzieci mieszczańskiej rodziny Jakuba Benincasy i Lapy Piangenti, urodziła się jako bliźniaczka, jednak jej siostra zmarła zaraz po urodzeniu. Katarzyna, była niezwykle bystrym i pogodnym dzieckiem. Od najmłodszych lat zadziwiała darem wymowy. Już jako siedmioletni dziecko odkryła powołanie do życia konsekrowanego. Gdy wracała od starszej siostry, ujrzała nad kościołem Dominikanów Jezusa, któremu towarzyszyli apostołowie Piotr, Paweł i Jan Ewangelista. Od tej pory marzyła o wstąpieniu do zakonu. Obcięła nawet włosy i próbowała założyć pustelnię we własnym domu. Pomimo sprzeciwu rodziny, która pragnęła wydać Katarzynę za mąż, dziewczyna dopięła swego i wieku 16 lat została tercjarką dominikańską.

Jako nowicjuszka, spędzała długie godziny na modlitwie, pościła i oddawała się ascezie. Wcześnie zaczęła doznawać objawień i ekstaz, co początkowo spotkało się z podejrzliwością jej otoczenia. W 1367 r. w czasie nocnej modlitwy doznała mistycznych zaślubin z Chrystusem, a na jej palcu w niewyjaśniony sposób pojawiła się obrączka. Wtedy też Jezus wyznaczył Katarzynie nową misję. Miała ona zerwać z samotnością i wyjść do ludzi, aby przemawiać do nich w imieniu swojego Oblubieńca. Katarzyna szybko zyskała sławę. Mówiono, że jej modlitwa przynosi uzdrowienie i uwolnienie od najcięższych grzechów. Skuteczność jej modlitw, liczne ekstazy, wizje, egzorcyzmy, uzdrowienia sprawiły, że szybko zgromadziła wokół siebie elitę ówczesnej Sieny, a dla wielu osób, mimo swojego młodego wieku, stała się mistrzynią duchową.  Katarzyna nie umiała dobrze czytać ani pisać, dlatego swoje przeżycia duchowe i mistyczne oraz listy dyktowała bł. Rajmundowi z Kapui, który był jej kierownikiem mianowanym przez kapitułę dominikanów we Florencji. Korespondowała z najwybitniejszymi osobistościami ówczesnej Europy, łącznie z papieżami i biskupami. Interesowała się życiem politycznym, podróżowała do zwaśnionych włoskich miast i głosiła potrzebę pokoju.  Właśnie podczas jednej z takich podróży , gdy przebywała w Pizie, Katarzyna otrzymała stygmaty, które do końca życia ukrywała. To ona łagodziła spory pomiędzy papiestwem i Florencją, dlatego w tej sprawie udała się do Awinionu, by spotkać się z papieżem, Grzegorzem XI. Zdecydowanie opowiedziała się za powrotem papieża do Rzymu a także intensywnie modliła się w tej intencji, i w znacznym stopniu, dzięki jej staraniom Ojciec Święty powrócił do wiecznego miasta. Wkrótce także Katarzyna zamieszkała w Rzymie i wspierała papieża, w dzierżeniu steru Kościoła. Pisała do kardynałów i królów, napominała duchowieństwo i wzywała do „oczyszczenia” Kościoła. Była zagorzałą zwolenniczką nowej krucjaty. Pod koniec życia podyktowała Dialog o Bożej Opatrzności, swoje fundamentalne dzieło.

Ostatnie miesiące życia upłynęły Katarzynie w ogromnym cierpieniu. Doznawała licznych duchowych i fizycznych udręk ze strony złego ducha. Zmarła 29 kwietnia 1380 roku, w wieku zaledwie 33 lat, wyczerpana bardzo aktywnym życiem i umartwieniami. Katarzyna została wyniesiona na ołtarze w roku 1461 przez Piusa II. Od 1866 r. jest drugą, obok św. Franciszka z Asyżu, patronką Włoch, a 4 października 1970 r. Paweł VI ogłosił ją, jako drugą kobietę (po św. Teresie z Avili) doktorem Kościoła. Jan Paweł II,  ogłosił ją wraz ze św. Brygidą Szwedzką i św. Edytą Stein współpatronkami Europy.