Liturgia Słowa

W kościołach, które obchodzą uroczystość „Emaus”, można odczytać Ewangelię Łk 24, 13-35 ze środy w oktawie Wielkanocy

Ewangelia (Mt 28, 8-15)

Chrystus zmartwychwstały ukazuje się niewiastom

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Gdy anioł przemówił do niewiast, one pośpiesznie oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i pobiegły oznajmić to Jego uczniom.

A oto Jezus stanął przed nimi, mówiąc: «Witajcie!» One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: «Nie bójcie się! Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech udadzą się do Galilei, tam Mnie zobaczą».

Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: «Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdy spaliśmy. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu».

Ci więc wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między Żydami, i trwa aż do dnia dzisiejszego.

Przeczytaj pełną Liturgię Słowa

Patron miesiąca – św. Konstancja

  1. Strona główna
  2. Aktualności, Artykuły, Bez kategorii
  3. Patron miesiąca – św. Konstancja

Wspomnienie 18 lutego

Święta Konstancja, przyszła na świat ok. 315-318 roku jako córka Konstantyna I Wielkiego i Flawii Maksymy Fausty. Jej ojciec, po swoim nawróceniu, zasłynął jako orędownik Kościoła, za co uznany został za świętego Kościoła Prawosławnego. W 313 roku ogłosił edykt wolnościowy, zwany mediolańskim. W 325 roku zwołał Sobór Nicejski, a pięć lat później zaprowadził wypoczynek niedzielny. Babce Konstancji, świętej Helenie, przypisywano natomiast odnalezienie relikwii Krzyża Świętego.

Sama Konstancja, początkowo wiodła życie pogańskie i daleko jej było do chrześcijańskich cnót. Miała opinię kobiety ambitnej, pysznej, bezwzględnej, jednocześnie bystrej i zaangażowanej w politykę.  Była początkowo żoną Hannibaliana, jednego ze swoich kuzynów, a po jego śmierci, poślubiła Konstancjusza Gallusa,cezara Wschodu od 351 do 354 roku. Zarówno ona, jak i jej maż byli uważani za okrutnych, żądnych bogactw tyranów. Historyk Ammian Marcellin  napisał, że „Konstantyna […] była prawdziwym potworem w niewieścim ciele, nigdy niesytym krwi ludzkiej”. Nadużywała władzy oskarżając niewinnych ludzi o praktyki magiczne lub zbrodnie polityczne, a następnie skazywała ich na śmierć.

Dopiero po śmierci męża, Konstancjusza Gallusa, gdy zachorowała na trąd,  najcięższą chorobę ówczesnych czasów, Konstancja przeżyła nawrócenie. Chwytając się ostatniej deski ratunku, udała się z pielgrzymką do grobu świętej Agnieszki i doznała cudownego uzdrowienia, zarówno cielesnego jak i duchowego. Przy grobie Konstancja zakryła twarz chustką i uklęknęła, aby się modlić. Gdy wstała i zdjęła chustkę okazało się, że trąd zniknął z całej twarzy, a także z pozostałych części ciała. W ramach dziękczynienia za doznane łaski, Konstancja ufundowała bazylikę świętej Agnieszki w Rzymie, a resztę swych dni poświęciła najbardziej potrzebującym spośród swych dawnych poddanych. Służyła chorym i dawała im nadzieję. Kiedy zmarła, wystawiono Konstancji piękny grobowiec-mauzoleum przy Via Nomentana, obok bazyliki św. Agnieszki. Jej sarkofag jest obecnie wystawiony w Muzeum Watykańskim.