Liturgia Słowa

Ewangelia (Łk 8, 4-15)

Przypowieść o siewcy

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Gdy zebrał się wielki tłum i z poszczególnych miast przychodzili do Jezusa, opowiedział im przypowieść: «Siewca wyszedł siać swoje ziarno. A gdy siał, jedno padło na drogę i zostało podeptane, a ptaki podniebne wydziobały je. Inne padło na skałę i gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci. Inne znowu padło między ciernie, a ciernie razem z nim wyrosły i zagłuszyły je. Inne w końcu padło na ziemię żyzną i gdy wzrosło, wydało plon stokrotny».

To mówiąc, wołał: «Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!»

Pytali Go więc Jego uczniowie, co oznacza ta przypowieść. On rzekł: «Wam dano poznać wprost tajemnice królestwa Bożego, innym zaś w przypowieściach, „aby patrząc, nie widzieli, i słuchając, nie rozumieli”.

Takie jest znaczenie przypowieści: Ziarnem jest słowo Boże. Tymi zaś na drodze są ci, którzy słuchają słowa; potem przychodzi diabeł i zabiera słowo z ich serca, żeby nie uwierzyli i nie byli zbawieni. Na skałę pada u tych, którzy gdy usłyszą, z radością przyjmują słowo, lecz nie mają korzenia: wierzą do czasu, a w chwili pokusy odstępują. To, które padło między ciernie, oznacza tych, którzy słuchają słowa, lecz potem odchodzą, a zagłuszeni przez troski, bogactwa i rozkosze życia, nie wydają owocu.

Wreszcie ziarno w żyznej ziemi oznacza tych, którzy wysłuchawszy słowa sercem szlachetnym i dobrym, zatrzymują je i wydają owoc dzięki wytrwałości».

Przeczytaj pełną Liturgię Słowa

Święte Triduum Paschalne

Triduum Paschalne

Wielki Czwartek

Rano podczas Mszy Krzyżma Świętego w każdym kościele katedralnym biskup błogosławi olej chorych, olej katechumenów i konsekruje krzyżmo, a towarzyszy mu duchowieństwo całej diecezji. W tym dniu księża odnawiają swoje przyrzeczenia kapłańskie, to dla nich szczególny dzień. Warto tego dnia uświadomić sobie piękno modlitwy za kapłanów. Wieczorem w każdym kościele parafialnym odbywa się Msza Wieczerzy Pańskiej, podczas której wspominamy wydarzenia z Wieczernika – ustanowienie Eucharystii i kapłaństwa. Mówią o tym czytania: z Księgi Wyjścia (12,1-8.11-14), z Pierwszego Listu św. Pawła do Koryntian (11,23-26) i z Ewangelii św. Jana (13,1-15). Na zakończenie konsekrowane komunikanty są przenoszone do tzw. ciemnicy, tabernakulum jest opróżnione i otwarte, gaśnie wieczna lampka, a ołtarz, przy którym jeszcze przed chwilą sprawowano Najświętszą Ofiarę, stoi obnażony i pusty.

Wielki Piątek

Tego dnia nie sprawuje się Eucharystii. Wieczorem rozpoczyna się Liturgia Męki Pańskiej. Składa się ona z trzech części: Liturgii Słowa, adoracji krzyża i obrzędów Komunii. Kapłani wraz z asystą wychodzą w ciszy do ołtarza. Przed ołtarzem kapłan pada na twarz. Wobec zbawczej śmierci Jezusa wszelkie słowa są nieodpowiednie. W tej chwili cisza mówi znacznie więcej. Pierwsze czytanie w Liturgii Słowa to tekst z Księgi proroka Izajasza, w którym prorok mówi o tym, że Mesjasz będzie cierpiał za grzechy ludzi. Autor Listu do Hebrajczyków przypomina, że Chrystusowi znany jest ludzki los, bo sam został okrutnie doświadczony. Przez Jego posłuszeństwo dokonało się zbawienie świata. Zbawcze wydarzenia przypomina Ewangelia. Na zakończenie Liturgii Słowa odbywa się wyjątkowo uroczysta modlitwa powszechna. W dziesięciu wezwaniach prosimy Boga, by miał w opiece cały świat. Potem rozpoczyna się adoracja Krzyża. Od Niedzieli Palmowej wszystkie krzyże w kościołach były zasłonięte. W Wielki Piątek ukazuje się je ponownie wiernym. Kapłan odsłania krzyż, śpiewając: „Oto drzewo krzyża, na którym zawisło zbawienie świata”, a wierni odpowiadają: „Pójdźmy z pokłonem”. Przychodzi czas, by ucałować krzyż Jezusa. Po adoracji krzyża następuje Komunia Święta. Nie ma przeistoczenia. Rozdaje się Ciało Chrystusa konsekrowane poprzedniego dnia. Wielkopiątkową liturgię kończy przeniesienie Najświętszego Sakramentu do przestrzeni zwanej Bożym Grobem.

Wielka Sobota

Po porannym poświęceniu pokarmów, to co w tym dniu najważniejsze rozpoczyna się wieczorem. Liturgia Wigilii Paschalnej nie jest typową Mszą, gdyż oprócz Liturgii Słowa i Liturgii Eucharystycznej składa się z Liturgii Światła i Liturgii Chrzcielnej. Rozpoczyna się przed kościołem. Tu następuje poświęcenie ognia i przygotowanie paschału na nowy rok liturgiczny. Następnie asysta wchodzi do nieoświetlonego kościoła, a trzykrotne wezwanie „Światło Chrystusa”, po którym wierni odpalają świece od paschału, rozprasza ciemności. Piękną symbolikę światła wyjaśnia także śpiewane orędzie wielkanocne. Liturgia Słowa jest wyjątkowo rozbudowana. Może się składać na nią aż do dziewięciu czytań, które ukazują całą historię Zbawienia: od początku świata, poprzez wyprowadzenie narodu wybranego z Egiptu, aż do czasu, gdy Jednorodzony Boży Syn stał się Człowiekiem, by zbawić grzechy świata, a zabity za grzechy świata trzeciego dnia zmartwychwstał. Potem następuje kolejna część celebracji – Liturgia Chrzcielna.  Po błogosławieństwie wody odnawiamy przyrzeczenia chrzcielne; wyrzekamy się grzechu i wyznajemy wiarę, po czym przystępujemy do Liturgii Eucharystycznej. W niektórych parafiach na zakończenie obrzędów odbywa się jeszcze procesja rezurekcyjna.  Ta procesja może mieć też miejsce następnego dnia rankiem, przed pierwszą Mszą świętą.